Leespanel: Dor

Als iemand mij vraagt wat vind je van het boek, Dor van Neal en Jarrod Shusterman? Hoef
ik er niet lang over na te denken. Ik zou in één woord, kort maar krachtig, Zeggen, heftig.
Het is een boek, dat ik zelf niet snel zou hebben gekozen. Normaal lees ik meer fantasy,
maar ik ben blij dat ik het gelezen heb.

Samenvatting
Voor ik mijn mening geef eerst een kleine samenvatting en wat feitjes over de stijl.
Het verhaal speelt zich af in Californië, hier is al een tijd een watertekort maar nu wordt het
nog erger. Wanneer de ouders van Alyssa en Garret naar de ontzoutings machines langs de
zee gaan en niet meer terugkomen zijn de broer en zus op zichzelf aangewezen. Samen
met hun buurjongen Kelton proberen ze te overleven in een wereld waarin iedereen vecht
voor het kleine beetje water dat er nog is.
“Niet dat ik behoefte heb aan nog meer ellende, maar ik ben teleurgesteld in de mensen - hoe zwak ze
zijn, hoe weinig ruggengraat ze moeten hebben om zich door een watertekort te laten transformeren
tot moorddadige meutes.” Dit stukje is te vinden op pagina 211 en is een goede omschrijving
over wat het hoofdthema is.

Het verhaal speelt zich af door de ogen van verschillende personages, dit zijn vier
hoofdpersonages onder wie Alyssa en Kelton. Door de zogenoemde fragmenten beleef je
ook andere delen van het verhaal.
Het boek heeft een lichte spanningsopbouw naar het einde toe. Maar het zijn vooral
afwisselende stukken tussen rustige en steeds heftigere gebeurtenissen.
Door de 453 bladzijden is het boek een fijne maat om vast te houden.

Mijn mening
Zoals eerder benoemd is het boek vrij heftig. Dit is niet alleen maar omdat water de eerste
levensbehoefte is en de hoofdpersonen daarom uitdrogen. Maar vooral omdat bijna alle
mensen zichzelf verliezen in de dorst en zogenaamde waterzombies worden. De meesten
struikelen over elkaar om ook maar het kleinste beetje water te bemachtigen, ze liegen,
martelen en moorden er zelfs voor.
Het boek is heel levendig beschreven, door simpele zinnen en woordgebruik is elk tafereel
heel makkelijk in te beelden en dat maakt alles nog een tikkeltje heftiger.
De verhaallijn zelf komt ook heel dichtbij, met de klimaatverandering waar je steeds meer
over hoort had ik ook ergens in mijn achterhoofd dat zoiets in het ergste geval ook in het
echt zou kunnen gebeuren.

De beleving wordt ook echter doordat je verschillende kanten van de droogte meemaakt
door verschillende personages en de fragmenten. In veel boeken vind ik de personage
switch storend, in dit boek was dat niet het geval Het maakte het verhaal juist intenser.
Aan de andere kant zaten er ook hele mooie stukken in waarvan ik de tranen in mijn ogen
kreeg. Naast dat het boek een hele duistere kant van de mens beschreef ging het ook in op
de behulpzaamheid. En hoe groepen samenwerken om te overleven.
Mijn favoriete personage is Alyssa. Dit is niet omdat ze de hoofdpersoon is maar om haar
sterke karakter. Ze probeert door het hele boek heen mensen te helpen en voelt zich
schuldig als dat niet kan. En wanneer hun groepje op het punt van uitdrogen staat, zet ze
haar broertje voor zichzelf ook al moet ze een ander daarvoor schaden. Eveneens is ze de
ware leider van het groepje.
Het boek had een mooi afgerond einde, in het laatste hoofdstuk werden in een paar pagina’s
de lege plekken van het verhaal ingevuld. Het paste bij het boek en hierdoor kreeg ik een
voldaan gevoel.

Een aanrader?
Ja, ik vind van wel. Tegen het eind van het boek was ik nogal aangedaan door wat er
allemaal in gebeurt en beschreven was. Ook heb ik het boek soms even moeten wegleggen.
Maar ik denk dat het goed is om bij de klimaatverandering en zijn gevolgen stil te staan.
Daarnaast is het ook een heel mooi boek waarin alles duidelijk wordt beschreven